جنگ تمام شد و مرد به شهر برگشت. با تنی خسته و زخم هایی در آن که آرام آرام خود را نشان می داد. زخم هایی که می خواست سال های سخت ماندن را کوتاه کند. اما زندگی در کار دیگری بود؛ لحظه لحظه اش او را به خود پیوند می زد و ماندن بهانه ای شده بود برای آنکه این پیوند ردی بر زمین بگذارد.

�اینک شوکران� نوشته هایی است درباره ی مردانی که زخم های سال های جنگ محملی شد برای نماندنشان.

کنار مصطفی نشسته بودم. دراز کشیده بود روی برانکار و چشم هایش را بسته بود، خواب نبود. از پنجره بیرون را نگاه می کردم. دیدنش دل آدم را ریش می کرد. گفت: �چه خبر؟�

دلم می خواست حرف بزنم، دهنم را باز کردم که از مریضی میثم بگویم که هنوز ادامه داشت، از شهر خلوت، از شب های بمباران کنار میثم توی زیرزمین سرد. نگاهش کردم. صورتش هنوز هم کبود بود. گفتم: �هیچ، امن و امان. خبر خیر، تو چه خبر؟� نگاهم کرد: �سلامتی�

هر قصه �آن� ی دارد؛ عشق، نفرت، سرسختی یا تسلیم. � آن� این قصه هم تنهایی است. روایت آدم هایی که سهم بیشتری از رنج را برمی دارند.

�مصطفی طالبی به روایت همسر شهید� کتاب دوم مجموعه ی � اینک شوکران � است که منتشر می شود.